Streven Tijdschrift

Over de Arcangelo’s van Berlinde De Bruyckere   In Maastricht, museum Bonnefanten Bij de eerste kennismaking roepen de sculpturen van de Belgische kunstenares Berlinde De Bruyckere (1964) een weerzin bij me op die uitdaagt ernaar te blijven kijken. In het Maastrichtse Bonnefantenmuseum staan meer dan drie meter hoge vleugelachtige afgietsels van dierenhuid; Penthesilea. Gevilde huiden, schoon geschraapt, in was afgegoten en op een frame gespannen.[1]  In het getransformeerde slachtafval zitten nog plukken beestenvacht en de ijzig-metalen geur van het abattoir lijkt er nog in te hangen. Of Per Benedetto. Een naakte levensgrote mensfiguur zonder hoofd, met een blauwige huid waaraan...

Toen de moderne cultuur zich naar de wetenschap en de filosofie toekeerde en het Griekse aandeel van onze erfenis de bovenhand haalde – terwijl de eigenlijke mythologie pas later in disciplines zoals de psychoanalyse een intellectueel wederoptreden deed – werd de joods-christelijke tekst naar de buitenwijken van ons intellectueel leven verdreven. Tegenwoordig vinden we hem zelfs daar niet meer. Het resultaat is dat het niet mogelijk is onze hedendaagse situatie te begrijpen. We beginnen pas schuchter te beseffen dat er iets wezenlijks in ons intellectueel landschap ontbreekt, maar we durven ons amper af te vragen waar het juist om gaat....

Een grondige lezing van The Straussian Moment verandert ons verstaan van het essay. Het is geen academische verkenning die eindigt in voorzichtige gematigdheid, maar een berekend manifest dat pleit voor beslissende, zelfs revolutionaire actie. Peter Leslie   In het eerste deel heb ik de hoofdpunten van het essay van Thiel zo objectief mogelijk weergegeven. ‘The Straussian Moment’ laat zich lezen als een afrekening met de verlichte basisvooronderstelling dat parlementaire democratie en rationeel overleg automatisch vrede en wederzijds begrip opleveren. Thiel bepleit daarom een transformatie van die verlichte ideeën en doet daarvoor een beroep op ideeën van onder meer Carl Schmitt,...

Le philosophes, pour leur malheur, ne sont pas seuls au monde. D’authentiques forcenés les entourent et leur jouent parfois le pire tour qu’on puisse leur jouer, ils les prennent au mot. René Girard, Je vois Satan tomber comme l’éclair, blz.270   Er waart een spook door de huidige Amerikaanse politiek. Nooit eerder was de grillige onvoorspelbaarheid ervan groter dan in het beleid tijdens de tweede ambtsperiode van president Donald Trump. In ontelbare bijdragen wordt Trump geportretteerd als een zelfgenoegzaam, arrogant, narcistisch personage met fascistoïde neigingen waarop geen pijl te trekken valt. Wellicht bevatten al die portretten heel wat waarheid, maar...

Waarschijnlijk nodigen maar weinig romans uit tot zoveel uiteenlopende interpretaties als Moby-Dick; or, The Whale van Herman Melville. In een artikel uit 2013 voor The Atlantic, getiteld ‘The Endless Depths of Moby-Dick Symbolism’,[1] werd nog maar eens in de verf gezet hoe vrijwel elk thema onder de zon op de een of andere manier weerklank vindt in het afgrondelijke boek van Melville: ‘Moby-Dick is about everything… It is so broad and so deep as to accept any interpretation while also staring back and mocking this man-made desire toward interpretation.’ Een boek, dus, dat eindeloos uitdaagt, en nooit wil worden verslagen;...

Corpus Christi (2019) is een verrassende productie. In de door ware gebeurtenissen geïnspireerde film volgt regisseur Jan Komasa de lotgevallen van een zich als priester voordoende jongeman op het Poolse platteland. Het verleden dat de jonge Daniël met zich draagt en het risico op ontdekking van zijn ware staat geven het verhaal een natuurlijke spanning. Die spanning wordt op scherp gesteld door het onbevangen optreden waarmee Daniël de kleine gesloten dorpsgemeenschap opschudt. De blauwgrijze lens, waardoor wij Daniël volgen, geeft die spanning letterlijk extra kleur. Het is echter vooral de aard van dat optreden zelf dat diepte geeft en de...